Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Δεν μας κοστίζει τίποτα να πούμε ένα «μπράβο» στο παιδί μας κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως το έχει ανάγκη, πως χρειάζεται κι αυτό μια επιβράβευση στην...προσπάθεια που κάνει, έστω κι αν κατά την γνώμη μας, δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
Πρέπει να κάνουμε πηγή της γλώσσας την καρδιά μας και φίλτρο το μυαλό μας.
«Μια καλή κουβέντα δεν έχω ακούσει από τα χείλη σου…»
Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει αυτό το παράπονο στον άνθρωπό μας, στον γονιό μας, στο παιδί μας, στον φίλο μας; Πόσες φορές δεν έχουμε πικραθεί από την αρνητική συμπεριφορά των δικών μας, στην όποια προσπάθεια κάνουμε;
Πόσες φορές δεν αναζητάμε τη ζεστή ματιά, το γλυκό χαμόγελο, την καλή κουβέντα, για να πλημμυρίσει η καρδιά μας, από χαρά, από αγάπη;
Είναι τροφή για την ψυχή ο καλός λόγος, ο έπαινος. Δίνει μεγάλη δύναμη, πολύ κουράγιο,
και μας οδηγεί στον στίβο της ζωής με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση, με ψυχικά εφόδια πέρα από τα πνευματικά και σωματικά που έχουμε.
Γιατί δεν αρκεί κάποιος να είναι δυνατός ή να έχει πάμπολλες γνώσεις.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να αξιοποιήσει τις ικανότητές του, τα προσόντα του, χρειάζεται να ακούει σε κάθε προσπάθειά του, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, ένα μπράβο, μια καλή κουβέντα.
Ο καλός λόγος λειτουργεί σαν βάλσαμο για τον πικραμένο, είναι πηγή δύναμης γι’ αυτόν που αγωνίζεται.
Δίνει ελπίδες σ’ αυτόν που προσδοκά την επίλυση των προβλημάτων του, ανακουφίζει εκείνον που έχει κάνει ένα λάθος και νοιώθει ενοχές. Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πλέον σοβαρά, ο καλός λόγος είναι αυτός που δημιουργεί καλύτερες σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, των μελών μιας της κοινωνίας.
«Πολύ καλό το φαΐ σήμερα» μπορούν να πουν όλοι όσοι καθίσουν στο οικογενειακό τραπέζι.
Στεναχωριέται η γυναίκα που ποτέ δεν έχει ακούσει από τον άντρα της και τα παιδιά της, μια καλή κουβέντα για την μαγειρική της, για την φροντίδα της γι’ αυτούς και το σπίτι αλλά απεναντίας, τους ακούει να επαινούν άλλες γυναίκες. Χρόνια προσπαθεί να έχει πλούσιο και γευστικό το τραπέζι της οικογένειας, αλλά ποτέ δεν άκουσε έναν καλό λόγο. Και η απογοήτευση την πνίγει γιατί κάθε πρωί ξυπνάει πριν ακόμα βγει ο ήλιος για να ετοιμάσει το πρωινό του άντρα της και των παιδιών, το φαγητό της ημέρας και να φύγει με την ψυχή στο στόμα για να προλάβει να είναι στην ώρα της στην δουλειά. Και μόλις σχολάσει, πάλι τρέχοντας, γυρνάει στο σπίτι για να κάνει τις υπόλοιπες δουλειές, να διαβάσει τα παιδιά, να είναι το σπίτι ένα μικρό παλατάκι. Τα κάνει όλα γι’ αυτούς που αγαπά, όμως δεν ακούει ούτε μια ζεστή κουβέντα. Κι απογοητεύεται, μαραζώνει, νοιώθει ασήμαντη όταν ακούει τους επαίνους των δικών της ανθρώπων, αυτών που αγαπά και φροντίζει, για άλλες γυναίκες.
«Πολύ σου πάει αυτό το κτένισμα» λέει ο άντρας στη γυναίκα. Κι αν δεν το έχει σκεφθεί να το πει την πρώτη, την δεύτερη, την τρίτη φορά που η γυναίκα του τον ρωτάει αν την κτένισε καλά η κομμώτρια, ας αναρωτηθεί από μόνος του γιατί του κάνει αυτή την ερώτηση. Μήπως η ίδια ξέρει αν είναι καλό το κτένισμα; Όμως τον ρωτάει για να ακούσει τον καλό λόγο, να δείξει μέσα από τις λέξεις, την αγάπη του.
Ας θυμηθεί ο άνδρας για λίγο πως συμπεριφερότανε όταν ήταν ερωτευμένος με την γυναίκα του, πριν την νυμφευτεί. Τότε έλεγε όμορφα και ζεστά λόγια. Τα ξέχασε μετά τον γάμο; Μήπως αξίζει να ξαναγυρίσει στην ωραία εποχή του έρωτα της αγάπης;
Ας θυμηθεί το ζευγάρι τα λόγια που έλεγε ο ένας στον άλλον. Πολύ απλές κουβέντες που όμως φέρνουν τόσο κοντά τους ανθρώπους όταν λέγονται.
Μα και το παιδί που πάει σχολείο, φροντιστήριο, γυμναστήριο, που ανοίγει τα φτερά του, θέλει κι αυτό μια καλή κουβέντα.
«Μπράβο καμάρι μου, πήγες αρκετά καλά!» μπορούμε να πούμε στο παιδί μας, για να συμπληρώσουμε μετά τις όποιες παρατηρήσεις μας. Αν το κατηγορούμε συνεχώς, το επιπλήττουμε, τότε πιθανόν να έχουμε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που σαν γονείς επιθυμούμε.
Το κάθε παιδί, ο κάθε μαθητής, έχει τις δικές του δυνατότητες, τον δικό του προσωπικό κώδικα επικοινωνίας κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν πρέπει να συγκρίνουμε το παιδί μας με τα άλλα παιδιά και να το κατηγορούμε γιατί δεν είναι τόσο καλός μαθητής, τόσο καλός αθλητής, όπως εκείνα.
Το παιδί μας, μπορεί μετά από λίγο, να σταματήσει να κάνει παρέα με το γειτονόπουλο που είναι καλύτερο γιατί πιστεύει, πως αυτό είναι η αιτία της υποβίβασής του από την οικογένειά του. Και πιθανόν να επιλέξει για συναναστροφή, έναν της αυτής δυναμικότητας ή κατώτερο από αυτό στους βαθμούς μόνο και μόνο, για να έχει για μέτρο σύγκρισης κι αντιπαράθεσης με τους γονείς του, έναν άλλον μαθητή, όχι τον καλύτερο.
Δεν είναι κακό να κάνει το παιδί μας παρέα με έναν μαθητή που δεν έχει καλές επιδόσεις στα μαθήματα. Κακό είναι, να το οδηγήσουμε εμείς με την συμπεριφορά μας σε επιλογές που θα τον βλάψουν ψυχικά, να νοιώθει πως οι γονείς του θαυμάζουν ένα άλλο παιδί κι όχι το δικό τους, έστω και με τα μειονεκτήματά του.
Δεν μας κοστίζει τίποτα να πούμε ένα «μπράβο» στο παιδί μας κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε πως το έχει ανάγκη, πως χρειάζεται κι αυτό μια επιβράβευση στην προσπάθεια που κάνει, έστω κι αν κατά την γνώμη μας, δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
Πρέπει να προσπαθούμε με τον καλό λόγο να του δείξουμε μέσα από την αγάπη μας, πως έχει δυνατότητες να γίνει καλύτερος για τον εαυτό του, την κοινωνία κι όχι για μας.
Το μόνο κέρδος που μπορεί να έχει ένας γονιός από το παιδί του που προόδευσε, που πέτυχε στη ζωή του κι έγινε ένας σωστός οικογενειάρχης, είναι η ικανοποίησή του να τον καμαρώνει, υγιή και χρήσιμο στέλεχος της κοινωνίας. Και πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές του αντί να το καταπιέζουμε να ακολουθήσει μια επαγγελματική σταδιοδρομία που δεν την θέλει αλλά που εμείς για πολλούς λόγους επιθυμούμε.
Αλλά και για τον πατέρα χρειάζεται ο καλός λόγος, η ζεστή κουβέντα.
Όταν μπαίνει στο σπιτικό, το καλωσόρισμα αρκεί για να τον κάνει να ξεχάσει την κούραση του. Αν όμως μπαίνοντας βρεθεί αντιμέτωπος με την αδιαφορία, αν αντιληφθεί πως είτε που επέστρεψε στο σπίτι είτε δεν επέστρεψε είναι ένα και το αυτό, τότε νοιώθει μεγάλη απογοήτευση.
Όταν κάποιος γυρνά χαρούμενος στο σπίτι του για να αναγγείλει στην οικογένειά του μια επιτυχία και μπαίνοντας του πουν η γυναίκα του και τα παιδιά του «Μη μας διακόπτεις! Βλέπουμε την αγαπημένη μας σειρά» ραγίζει η καρδιά του.
Όλοι προσμένουμε απλά λόγια, γεμάτα ζεστασιά κι αγάπη.
Πρέπει να κάνουμε πηγή της γλώσσας την καρδιά μας και φίλτρο το μυαλό μας.
Πρέπει κι αξίζει να δίνουμε λίγη χαρά στους ανθρώπους που αγαπάμε με έναν καλό λόγο.
Αυτό θα μας φέρει πιο κοντά, αυτός ο καλός λόγος θα διώξει και πολλά μαύρα ή γκρίζα σύννεφα που ίσως έχουν μαζευτεί πάνω από το σπίτι μας, πάνω από την οικογένειά μας.
Μια καλή κουβέντα ας πούμε λοιπόν. Εξάλλου, δεν κοστίζει τίποτα και δίνει τόσα πολλά…
hamomilaki.blogspot.gr